Warcianka zdrój I

Wielkopolskiej narodowości

Rzeko kochana!
Warcianko zdrój umiłowana!
Takaś ty piękna, ma szczodra pani,
Pachnąca cudowniej od leśnej kani.
Jaka ty smutna jesteś, zielona,
Miłości tęskniąca, wydziedziczona.
Przyszło ci matko natury Wielkiej Polski
Zostać tu samą jak Kamień Podolski.
Śliczna ty jesteś córko stęsknionych,
Wędkarzy setek, ryb umeczonych.
Bo czystaś tak wiecznie, dziewiczą ostałaś,
Choć niejednego żeś biedna kochałaś.

Biedna warcianko! Matko potępionych!
Na próżno ty tulisz ich do ramion swych omulonych.
Po co ich zwabiasz tak dziwnie, podstępnie.
Wołasz do siebie na zgubę, ponętnie.
Nie poznał cię jeszcze nikt rzeko frapująca,
Co patrzył na ciebie, gdyś tak nęcąca.

I płyniesz tak smutna i zatroskana,
Przemierzasz dalece szukając serca pana.
Współczuję ci szczerze, bo tyleś przeżyła,
Wiele na swych gładkich plecach nosiła.
Bywaj kochana! Już muszę uchodzić,
Lecz żegnam się na krótko, będę nad twe zielone brzegi przychodzić

autor

Leandria

Napisany: 2005-08-27 Dodano: 2005-08-29 11:11:08

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie