Warszawska lokomotywa, czyli...

Julianowi Tuwimowi i Muńkowi Staszczykowi z wyrazami podziękowania za inspirację dedykowane

Za oknem zimowo zaczyna się dzień.
Na stacji stoi lokomotywa.
Wyglądam przez okno, na oczach mam sen -
ciężka ogromna i pot z niej spływa -
stoi warszawska lokomotywa

Stoi i sapie, dyszy i dmucha,
zaczyna kolejny dzień życia.
Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha,
A Grochów się budzi z przepicia.

Uch – jak gorąco!
Puff – jak gorąco!
Uff – jak gorąco!

Wypity - - alkohol - - uderza - - w tętnicę,
najpierw - - powoli - - jak żółw - -ociężale.
Zza szyby - - oglądam - - betonu - - stolicę,
ruszyła - - maszyna - - po szynach - - ospale.

Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem
jej koła taplają się w śniegu
i kręci się, kręci się, koło za kołem,
już jestem na drugim jej brzegu.

Zielony Żoliborz, pieprzony Żoliborz,
po torze, po torze, po torze, przez most.
Ściekami z rzeki, kompletnie pijany,
A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!

I pędzi, i wali, i bucha, buch, buch,
już w knajpach zaczyna się picie.
To para gorąca wprawiła to w ruch
I ruszać to skończy o świcie

I choćby przyszło tysiąc atletów
i każdy zjadłby tysiąc kotletów
i choćby mieli w tyłkach naboje
to Hitler i Stalin zrobią co swoje

Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to!...

Wiem, że na beju nie wolno używać wulgaryzmów, ale chyba w tym przypadku jedno niewinne słówko przejdzie przez bezwzględne ostrza cenzury:-)

autor

Dziadosz

Dodano: 2007-07-18 12:45:38

Ten wiersz przeczytano 696 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie