Wchodzę z nią na odległą ziemie...

Przekroczyłem wiekową górę której wysokość może porażać a ja niezmiennie z łopatką w piaskownicy

Lustro
Piękny obraz widzisz w lustrze siebie samego
Oglądaj go długo, nawet więcej nie ma pośpiechu
Wysłupiaj z charakteru, z oczu, wady jego
Winna się ukazać kobieta w delikatnym uśmiechu

Nie odpychaj obrazu i jej twarzy w dalekim tle
Wchodzę z nią na odległą ziemie dziewiczą
Wytężam wzrok by widzieć twarz w dalekiej mgle
Nieśmiertelność, codzienność drzwi do życia skrzypią

Idzie ku mnie gdy patrzę w lustro lawina refleksji
Coś poza mną, w dalekim mgielnym kręgu
to ona znajdzie dla mnie ukojenie w starości
w tym samym lustrze –ile jeszcze w nas młodości

To zawiłości których wytłumaczyć mi nieskoro
Umierając zabiorę lustro dziewczyno z tobą

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2018-02-03 Dodano: 2018-11-03 05:32:04

Ten wiersz przeczytano 357 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie