wciąż tylko ja

Czy to mój świat pozbawiony wszystkich myśli??
Czy to moja dusza, wybielona ze złudzeń??
Czy serce bez krzty uczuć, jest naprawdę moje??
Ten cichy krzyk rozpaczy, rozbija białka w niebieskich oczach.
Suche łzy burzą wały smutku, niszczą miasta namiętności.
Usta czerwone- puchną, aby cisza na zawsze została przemilczana.
Lustrzane odbicie-bez wizerunku kreuje moją osobowość.
Tak to ja-bezradna jak opadająca mgła, ospała jak szum wiatru, dumna, bezgranicznie dumna z tego co miało się stać ale nigdy nie miało miejsca.
Samotna ja... wśród tysiąca twarzy opromienionych słońcem,
Wśród dziecinnych wrzasków... to niestety wciąż tylko ja...

autor

morwa

Napisany: 2016-07-04 Dodano: 2016-07-04 19:00:57

Ten wiersz przeczytano 623 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie