Wdowie też należy się

Chodził biedny starzec po wioskach, przy krzyżach,
omijał bogatych, do nich się nie zbliżał.
Odwiedzał tych biednych, co jałmużnę dali
zjadł tam ciepłą zupę i wędrował dalej.

Odwiedził też wdowę, która chorowała,
nie przyjął jałmużny, chociaż nalegała.
Obejrzał się w koło - zimno tu u ciebie
- leżę tu samiutka o wodzie i chlebie.

Narąbał jej drzewa, poukładał w stogi.
- Dziękuję ci wdowo, gotowy-m do drogi.
- Nagrzałam ci wody, wykąp się spocony
odświeżysz swe ciało, będziesz odmłodzony.

Wychodzi dziadunio prosto spod prysznica,
wdowa aż zadrżała, widzi królewicza.
- Możesz zostać ze mną, mam dość smutku panie,
będzie nam weselej, tyś wart miłowania.

Włosy mu obcięła, on ogolił brodę,
przed ołtarzem staje para ludzi młodych.
Dach już im nie cieknie, położył dachówkę,
na podwórku dzieci grają w bejsbolówkę.

Okna już oszklone, bielą błyszczą w dali,
tą szczęśliwą parę każdy we wsi chwali.
- Upiecz żono chleba, żytniego swojskiego,
żebym mógł przypomnieć chleb ojca mojego.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2017-01-10 Dodano: 2017-01-10 18:55:22

Ten wiersz przeczytano 2969 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie Okazje Dzień Babci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie