Wędrowiec...
Dedykuję lucy54
Szukając miłości spełnienia
strudzony życie przemierza
Rozkwita wiosenną radością
z ufnością swe serce odświeża
Powoli wędrówką zmęczony
w apatii zamyka nadzieję
Choć dąży uparcie do celu
już sił pozostaje niewiele
Odpocznij strudzony wędrowcze
bo życie za często jest szokiem
Zaś miłość być może już czeka
gdzieś blisko za pierwszym rogiem
autor
kazekpolak
Dodano: 2005-04-29 12:58:02
Ten wiersz przeczytano 501 razy
Oddanych głosów: 46
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.