WĘDRÓWKA KU WOLNOŚCI

Kostur dzierżąc w dłoni, przepasany torbą

Wędruję przez strzeliste knieje

Promienie słońca nieśmiało przedzierają się przez zielone

Sklepienie z koron wyniosłych dębów

Wędruję tak, utraciwszy wiarę w ludzkość, zgiełkiem zmęczony

Dość mam życia w letargu, chcę na powrót poczuć się wolnym...

Niech wiatr tańczy w mych włosach, niech pieści mą twarz

Niech nuci swą pieśń słodką, co w zadumę wprawia wędrowca...

Kroczę więc po zielonym, wonnym dywanie, wolny od problemów codzienności

Serce me radość przepełnia i ulga...

Ach, piękna ma, już jestem przy Tobie, choć długo opierałem się Twemu wołaniu

Dziś nadchodzę, wolny od śmiertelnej trucizny cywilizacji, powoli trawiącej me ciało i umysł

Powracam...o Pani, w szatę kwiecistą przyodziana, tyś mi ratunkiem

I...ukojeniem

Słodki zapach Twych włosów, orzeźwiająca bliskość ust

Dzięki Tobie, Przyrodo, na powrót czuję się szczęśliwy, wolny

I CZUJĘ SIĘ SOBĄ

autor

Ralf Odinsblade

Napisany: 2005-05-07 Dodano: 2005-05-07 21:29:57

Ten wiersz przeczytano 678 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie