Wenus.

wenus z milo brakuje ręki
nogi
i kawałka nosa

mówisz do lustra
wdychasz zapach
świeżego ciała
całujesz ciepły policzek

‘czyż proch może być dumniejszy
od gęstej według Mendelejewa
substancji?’

za dwadzieścia lat dumna szyja
zmarszczy się i zwiędnie
jesień zjawi się sama
zupełnie nieproszona

za pięćdziesiąt naiwnie złote włosy
posiwieją jak śniegu płatki
i zapadnie wczesna zima
która przyjdzie ukradkiem

za tysiąc lat moje piękne oczy
zazdrościć będą liściom
ich cichy szelest przypomni słodycz
zazdrosnych spojrzeń
mej przeostatniej wiosny

***
wenus uśmiecha się pod klasycznym nosem
nieskończona genialność proporcji
krzywi się ironicznie
zwierciadło chowa twarz do środka
obraz nieistotnej powłoki pełnej elektronów

autor

RuchomeObrazki

Napisany: 2007-01-16 Dodano: 2007-01-16 19:42:58

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie