Werbel Duszy

Wstaje nowy dzień.
Chwytasz skrawek światła.
Czarne róże wciąż
w ogrodzie śpią.

Nawiedzony znów
poranny pierwszy oddech.
Kolejny wody łyk
daje szansę iskierce.

Jesteś duszą nieśmiertelną
ale boisz się
ostrych skał i ognia
noży, zębów, chóru gniewnych słów.

Gdy nadchodzi mrok
ukrywasz się, wyrzekasz czasem
wiary w to, że miłość przezwycięża
demoniczne tło.

Są dni
kiedy nie wierzysz nawet w słońce.
Noce są
gdy w księżycu możesz dojrzeć
wszystko!
I nic
zdaje Ci się wtedy na przeszkodzie stać
lecz wystarczy
jedno kłamstwo niczym cień i idziesz spać

czekając na wieczność
lękając się własnych marzeń.
Słuchając gróźb
tych, co upadli dawno.

Są mgły
których nigdy nie rozrzedzi blask pochodni.
Są skarby
które w końcu odkopane muszą być.
Są serca
które los przedziwny spojrzeniem powiązał
jest tęcza
która wstaje nawet w katakumbach zła.

autor

Wiwern

Napisany: 2014-10-30 Dodano: 2014-10-30 12:31:35

Ten wiersz przeczytano 684 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Toniczny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie