WESELE NA BRZESKIEJ

WESOŁEJ ZABAWY ANCE I PAWŁOWI

Proszę sądu wysokiego, mówiłem, to nic wielkiego,
Z Brzeskiej koleś, jakich mało, żenić jemu się zachciało.
W nas to jakby piorun trzaśnie, na ten smutny obrzęd właśnie,
Przyszła cała nasza paka, wiedzieliśmy, będzie draka.
Koleś straszny moczymorda, lecz kazano grać mu lorda,
Panna młoda pani Hania, ciągle jemu pić zabrania,
Na ramieniu kładzie główkę, z rąk wyrywa musztardówkę,
Coca-Colę mu nalewa, widzę, że go krew zalewa,
I baranim patrzy wzrokiem, wtedy mrugam jednym okiem,
I zasuwam do łazienki, po co chłop ma cierpieć męki.
Co jest grane w lot załapał, za żołądek wnet się złapał,
- Przepraszam cię, Haniu miła, sałatka mi zaszkodziła.
Zamknęliśmy się w łazience, widzę trzęsą mu się ręce,
Oczy ma na wpół przytomne, -Do śmierci ci nie zapomnę,
Ale ty masz bracie główkę, dawaj wreszcie tę połówkę.
Rąbnął z gwinta pół butelki, resztę schował za kafelki,
Wyszedł stamtąd inny człowiek.-Już mi przeszło, Haniu miła,
Morda mu się rozjaśniła, klepnął teścia pod łopatkę,
Aż mu kotlet wpadł w sałatkę. Dalej też się dobrze działo,
Ale koleś znów miał mało. Skoczył zaraz do łazienki,
Wyszedł już na nogach miękkich. Rozsiadł teraz się jak basza,
I do picia znów zaprasza. Wlałem w siebie ze trzy sety,
Wrąbałem ze trzy kotlety. Koleś gładko colę łyka,
Wchrzanił chyba z pół indyka. Pani Hania wniebowzięta,
Trzyma na nim swe rączęta, na kolana się kituje,
Coś do ucha mu tam truje. Usłyszałem tylko zdanie,
Zdumiałem się niesłychanie.- I nie będzie w domu wódki,
Zapamiętaj to malutki…Twarz kolesia jak purpura,
- To ty jesteś taka rura? –W domu zawsze będzie wódka,
-Zapamiętaj to malutka. Koleś nerwus jakich mało,
Zaraz będzie coś się działo. –Złaź z mych kolan, weź tę główkę,
Dawaj mi tu musztardówkę. Całą szklankę wlał gorzały,
Nagle patrzę osłupiały, teścio szklankę mu zabiera,
Myślę sobie : o cholera, koleś na to nie pozwoli,
Jak mu z łba nie przychromoli , Jak poprawi pięścią w ciemię,
Teścio leci już na ziemię. Teściowa się drze zawzięcie,
Już nie będziesz moim zięciem. Niech mamusia wrzask ten przerwie,
-Mówi koleś, bo oberwie. Wrzucił jej za dekolt wielki,
Zimne nóżki z salaterki. No i się zaczęła chryja,
Koleś Hanię wyrżnął w ryja, potem szybkim ruchem głowy,
Wybił Hani ząb trzonowy. Wtedy wujo pani Hani,
Jak kolesia zaiwani, Koleś leży a wuj z bratem,
Duszą własnym go krawatem. Myślę, koleś ma kłopoty,
Mówię, chłopcy, do roboty. Naparzamy się aż miło,
Szwagra Hani trzasłem w ryło, dołożyłem jeszcze fleka,
Był człowiek, nie ma człowieka. Robię przerwę, nie bez racji,
Badam przegląd sytuacji. Dobrze idzie, mamy górę
Odpoczywam, zjadam kurę, ze dwie sety w siebie wmuszam,
I znowu do boju ruszam. Gdy walczyłem z wujem twardo,
Ktoś mi chlapnął w twarz musztardą.
Oczy mnie szczypały potem, więc przemyłem je kompotem.
Dziadzio jakiś przy mnie siedział, patrzę bierze coraz śledzia,
Lecz krótkowidz, widzę minę, trafiał ciągle w swą rodzinę.
Babcia Hani, pani Hela, zjada wiśnie z pestek strzela.
Jakiś szwagier pani Hani, coś do ucha mi tam chrzani,
Że zagubił sztuczną szczękę, - trudno- jedz pan rzeczy miękkie
Nagle patrzę jak powoli, ktoś spod stołu się gramoli.
To był teścio, daje dyla i poleciał na Cyryla.
No i wtedy przyszedł glina, och, przepraszam, zapominam,
Znaczy zjawił się pan władza, na dołek nas odprowadza.
Proszę sądu wysokiego, mówiłem, to nic wielkiego,
Może ktoś zawinił inny, lecz ja czuje się niewinny,

autor

ESER

Dodano: 2005-06-12 09:41:18

Ten wiersz przeczytano 642 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie