Westchnienie

Czy grzechem jest się uśmiechać,
wiatr chwytać za nogi
i między kwiatami biegać,
gdzie nic już nie boli?

Niewidoczna siła drąży
nowe ścieżki przy wzgórzach
i orzeł po niebie krąży,
i twarz skąpana w różach.

A w płucach tchu jakby więcej,
i więcej wciąż melodii.
Do góry wzniesione ręce,
płótno barwnej melancholii.

Czy świętością jest milczenie
i łamanie barier nocy?
Czy modlitwa jest klęczeniem,
a listem prośba pomocy?

Westchnienie ostatnie powstało,
wciąż orzeł tnie powietrze.
Czy dniem lekko będzie umierało
to, co nocą przywiałeś wietrze?

autor

Cristof7

Napisany: 2007-12-18 Dodano: 2008-01-20 15:01:41

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie