weź tę stokrotkę

W przydrożnym rowie, gdzieś na końcu świata
przez ludzi skazanym na zapomnienie,
wśród gąszczu pokrzyw i chwastów wszelakich
rosła maleńka jak moje marzenie.

Kropelką deszczu poił ją słowik,
wiatr jej przynosił słoneczka promyk,
odwiedzał czasem bąk lub trzmiel zwinny,
koncertem smutek koił polny konik.

Tak skromna jak piękna w skromności swojej
z księżycem w pełni rozmowy toczyła,
czy więcej warte piękno i przepych,
czy też w miłości większa drzemie siła.

Oczarowany jej wdziękiem kwiecistym
myśli me droga ku tobie skierowałem,
weź tę stokrotkę – miłość mą niewinną,
miłość najprostszą,
którą cię kochałem.

autor

Ja(cek)

Dodano: 2009-06-18 10:15:28

Ten wiersz przeczytano 2307 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie