Wezuwiusz

to jeden z moich ostatnich wierszy na Beju...

Nie odtajone są Boskie wyroki
Raz krótsze raz dłuższe wykonujemy skoki.
Ludzkości! Powstań z martwych popioły!
Otrzyj łzy i zatrzyj wspomnienia
Zmiany nadchodzą- natura się zmienia.

Wyjrzyj spod ziemi martwa lawino-
Jeśliś jest godna słonecznego blasku
Wyjrzyj! Zastąp życie martwicą poległą.
Bo bez Ciebie, Ludzkości, ludzie giną,
Niczym feniks spopielały, są ziarenkami piasku.

Wystąp! Jednostko mocy
Naszej, daj w tej jednej nocy,
Powietrze – esencję życia,
Spowiednika grzechów do zmycia.

Ku nam światło przebić się stara-
Dociera ciemności spuścizna i kara.

Ten popiół, który na skrzydłach wypuszczasz,
By opadł, jako życie na nasze łona,
Ześlij raz jeszcze, wiem, że dopuszczasz
Do zagłady- czas narodzin skona!

Wezuwiu mglisty i mosiężny,
Rzuć lawą w serca, jak w Pompejach w ludzi.
Mistrzu ognia, rydwanie potężny,
Spal zbyt dumnego, schroń tego, co trudzi
Się wspinaczką, by dojść przed oblicze Twoje
I wrzucić w Twe serce żarzące, swe zwoje.

Jedna lawina uderza, druga ucieka,
W swe krwiste korale szyję obleka.
Obudź się wreszcie!- rozpal ludzkie serca!
Kędy mknie Twa fala, nikt nie ożyje.
Wezuwiu!- Tak ludzkość się z grzechu myje.

...żal odchodzić, ale życie ma różne drogi...powoli zaczynam się z Wami żegnać...

autor

Cristof7

Napisany: 2005-10-20 Dodano: 2006-09-13 10:04:26

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie