Widmo niemocy

Przez szybę urojonych zahamowań
muszę dotykać, widzieć i rozumieć
Coś siedzi w kącie mojej głowy
nie pozwala wyjść mi z tej zamkniętej skorupy...
Fałszywe, różowe szkiełka
karzą patrzeć przed siebie
Ja z uśmiechem mocno naprężonym i nie swoim
wchodzę w świat wyrzeźbionym ciałem

Nie potrafię zdjąć z siebie welonu nadziei...

Kolejny raz patrzę w lustro zamkniętymi oczami
Jednak za długo one były zasłonięte,
bym mogła dostrzec coś złego...

18.04.2006

autor

wiszmasterka

Dodano: 2009-10-03 10:16:51

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie