Widownia pusta

Nie tylko serce we mnie upadło,
To samo nawet spotkało duszę.
Kiedy spojrzenie prawdę odgadło,
W ciele zginęło ostatnie z wzruszeń.

Jedyne tchnienie, co ciągle żyło,
Rwąc na kawałki sny wyświetlane.
Na mokrym płótnie twarz swą odbiło,
I popłynęło w kraje nieznane.

Gdzie nie ma nocy, gdzie świt istnieje,
Bo słońce ciągle dzień swój otwiera.
A człowiek prawy jeszcze istnieje,
I słowa dobre mówi twarz szczera.

Spadła kotara na pustą scenę,
Widz się nie ruszał - widownia pusta.
Aktor przeżywał wieczną migrenę,
Nie chciało mu się otwierać usta.

Ja też uległem dziwnej manierze,
Nie tylko serce we mnie upadło.
Teraz już w każde kłamstwo uwierzę,
Zanim spojrzenie prawdę odgadło.

autor

Grand

Dodano: 2012-10-08 05:23:09

Ten wiersz przeczytano 1001 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie