Wieczerza

z zapoczątkowanego przez Ludwika Jerzego Kerna cyklu "Gry i zabawy ludu polskiego"

Stoją stoły na Targu Węglowym,
Pod teatrem wielka kuchnia dymi.
Pan Prezydent co rok w czas zimowy
Je wieczerzę razem z bezdomnymi.

Najpierw składa życzenia ze swadą
(Pięknie mówić jest w Jego zwyczaju),
W garach stygnie tysiąc sto obiadów,
Wygłodzeni bezdomni czekają.

Potem jeszcze kolęda, opłatek.
Pan Prezydent go łamie z radnymi.
Do bezdomnych nie podejdzie raczej,
No bo trzeba by przedtem ich wymyć...

Wreszcie dania roznoszą kelnerzy
I nastaje w końcu czas obiadu.
Pan Prezydent, możecie mi wierzyć,
W mig napełnia talerze sąsiadów.

Nie naleje tysiąca barszczyków,
Bo bezdomny może czymś zarazić,
Więc obsłuży tylko skarbnika
I sąsiada z lewej - sekretarza.

O osłabłej truchlejącej mocy
Ksiądz wspomina. Prezydent z łzą w oku
Już się cieszy, że do Wielkiejnocy
Będzie teraz z bezdomnymi spokój.

autor

jastrz

Napisany: 2017-12-28 Dodano: 2017-12-29 00:00:09

Ten wiersz przeczytano 2574 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Społeczeństwo Okazje Boże Narodzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie