Więdnący człowiek

Wstałeś rano
wypełzłeś z pościeli
skopałeś puchową pierzynę
aż wnętrzności z lnianej poszewki jej wyszły.

Spojrzałeś w słońce
zatrutym, złym wzrokiem
połamałeś radosne promienie
leżą szklane błyski zbite na podłodze.

Zrobiłeś śniadanie
wyciągnąłeś nóż i widelec
zadźgałeś jajko niczym wroga
spoczywa teraz w palącym w żołądku, umiera.

Ryknąłeś na psa
wyciem bestii wściekłej
powiesiłeś kundelka na smyczy
aż zajęczał gdy szarpnąłeś, niespokojnie.

Stanąłeś u drzwi
do oczu krwi nabrałeś
zadałeś wrotom cios potężny
zarzęziły z bólu nie oliwione zawiasy.

Ruszyłeś chodnikiem
krokiem jak ziemi trzęsienie
gniotłeś bezlitośnie betonową kostkę
z przerażenia kąsały samotne ziarenka piasku.

Wróciłeś do domu
z żył ą na czole pulsującą
w lustrze, obraz swój wyryłeś
patrzyłeś aż ci serce z nienawiści zwiędło.

autor

Widmo

Napisany: 2004-07-30 Dodano: 2004-09-11 19:13:23

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie