Wieko twej duszy
Zapal świeczkę
Nie bój się
Idź do przodu
Zamknij drzwi za sobą
Zapomnij o swoich
Przewienieniach
Wszystko będzie ci
Wybaczone
Złap motyla w swą dłoń
Zatrzepoce skrzydłami
Przekonasz się, że nić życia
Jest krótka
Przejdziesz po niej
Niezauważalnie
Potykając się czasami
Przemierzając wbród
Morze zakłamanych postaci
Wyjmiesz wtedy z głowy
Najważniejsze wspomnienia
Zamkniesz je w kufrze
Poznasz czym jest samotność
Ona sprawia,
Że zamykasz się w sobie
Z egoistycznymi myślami.
Potem spróbuj otworzyć
Wieko kufra,
A odkryjesz jasny i klarowny skarb
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.