Wiem, że było, wiem, że będzie...

Lato wolno zamyka swoje gorejące ciepłem oczy
wolno, wolniutko
do swego długiego snu się toczy.
Było ono piękne
długo wśród nas bywało
jak rzeki strugi
Tuliło nas ciepłem, oplatało słońcem
zapewniało
by dzień był długi

Na moim stawie zasypiają kołyszące się białe lotosy
Nachylam się nad lustrem wody
widzę moje oszronione włosy
Tataraku ściana nieruchoma
wiatr jej nie kołysze
Cisza , cisza wszędzie
szept- jesień, jesień słyszę

Słyszę ją w chrzęście liści
których dotykam stopą
Słyszę ją w kroplach deszczu
co o szyby okna zawodzą
Widzę ją w tęczowych barwach
wzdycham sam do siebie
Te barwy, usypiające kwiaty
ta cisza
czy tak może być w niebie

Na ziemi leżą złote liście klonu
obok nich dębu żołędzie
Klęknę na ciepłej ziemi
w pozie modlitewnej pokory
Złoże w dłonie bukiet barwny
żegnam lato po temu czas skory
Zaniosę bukiet w dom rodzinny
symbolem pożegnania lata będzie

Lato, lato gorejące dniami
odchodzisz i chowasz się za słońce
Oczekiwać Ciebie będę
przez zimowe i wiosenne miesiące
Jesień z wszystkich pór roku
barwy i kolory w siebie wtula
Przez trzy miesiące, do czasu mrozów i zimy
zasiądzie na tronie króla

Muzyka jesieni płynie, i płynąć będzie
w złotych akordach
Tony podnosić się będą i opadać liśćmi
w wirujących tańczących swawolach

Autor:slonzok knipser
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2013-03-24 Dodano: 2013-03-24 08:41:40

Ten wiersz przeczytano 813 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie