Wiem, że tracę

przede mną szyba cała we łzach deszczu
za nią wszystko żyje tylko nie ja ...
zazdroszczę całemu światu

ptakom co wirują co świt pod niebem
drzewom, które noc zrasza wodą życia
słońcu, że tak desperacko
przedziera się przez chmury
by oddać swoje ciepło

widząc to współczuje sobie
i dostrzegając to, wegetuję
tracę .....
to nie pierwszy i nie ostatni raz....
przegrywam z życiem, które toczy się obok

przestało niebo płakać
lecz łzy popłynęły po moim policzku...
gorące promienie chcą przedostać się
przez szare szyby.....
czuję ich muśnięcie na twarzy
ale nic więcej......
to i tak dużo, ale za mało...

autor

singularis

Dodano: 2007-02-23 12:58:20

Ten wiersz przeczytano 329 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie