***

To dziwne...

sortując radość
odruchowo dokonuję
odkrycia smutku - na nowo rzecz jasna

To dziwne...

zagryzając smutkiem
niedosolone dni
bezwarunkowo rodzę się w radości - który to już raz?

To dziwne...

w ludziach na wskroś przesłodzonych
dostrzegam roboty -
w robotach widzę ludzi najczystszych
rozłożonych na czynniki drugie
bo pierwsze
zbyt jednoznaczne


To dziwne
że dziwnieję


zza pięciolinii życia
wychylam głowę
rozmamłany jak zupa ze wszystkim
i z niczym -
mam w sobie coś z półtonu
choć bardziej się rozpoławiam

To dziwne...


jestem alternatywą
dla samego siebie

autor

Maciej Dobrzański

Dodano: 2007-07-07 15:37:56

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie