***

mówimy wspólnym językiem
cierpienia zmęczenia
drżenia duchowych mięśni
trzeszczenia kości psychiki
czemu każdy z nas jest sam
czemu się nie widzimy
czemu wszyscy budujemy
przez wiele lat
swoje pustelnie
by potem walczyć w samotności
oddaleni tysiącami przestrzeni
wysyłamy wysiłek pot i łzy
lecz gubią się po drodze
rozproszony przekaz
nigdy nie dotrze do adresata
w upragnionej postaci
spróbujmy sie odnaleźć
szukajmy nie jak zlęknione i ciche
dzieci we gle
otwórzmy usta
wołajmy
niech upadnie wyniosła duma
uznajmy słabość ludzkość
samotność
wołajmy
by się odnaleźć
błogosławiony kto w wędrówce
zapomni o sobie
kto myśli o drugiej osobie
i się nie waha
otworzyć na mgłę
wejdzie mgła
wejdzie i człowiek
ufajmy
by się odnaleźć

autor

mwmotylek

Napisany: 2007-12-14 Dodano: 2008-05-01 11:42:51

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie