***

W smutku szukając cienia ukojenia
Powątpiewam, że śmierć przyniesie radość
Ostatniej chwili spędzonej w marzeniach
Długiej i kruchej jak w grobowcu kość

Wciąż siedze na stołku i patrzę na niebo
Kiedyś błękitne, teraz tylko niebieskie
Tak jakby zgniło w imię życia podłego
Które kiedyś bywało wręcz królewskie

Słońce już nie razi mnie w oczy
Już nie muszę uważac, bo tylko przeszkadza
Kiedy promień jedyny chmury przekracza
I lecąc na trawę powietrze wygładza

Może zgubiłem się gdzieś, między wczoraj a dziś
Błądząc palcami po kartkach notatnika
Może trochę za szybko zjadłem szczęścia kiść
Która wisiała nad głową nieszczęśnika

Jak mam odejść skoro nigdzie nie szedłem?
Jak coś zakończyć, kiedy ledwo zaczęte?
Będąc za długim, za krótkie wspomnienie
A życie wciąż idzie, jak w bursztyn zaklęte..

autor

detrit

Napisany: 2005-04-27 Dodano: 2005-05-04 10:03:56

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie