...

Na pochybel wszystkim
Całemu istnieniu
Moja egzystencja
Niechaj płonie samemu

Pod prąd i na przekór
Jak Byron,Giaur cały
Jak Kordian,Konrad
Na świat rzucam się cały

Sam dla siebie
Dla swojego istnienia
Stoję na plaży
Morze się rozwiera

Wpatrzony w niebo
Rozkładam swe dłonie
Romantyczne me myśli
Serce żarem płonie

I jak Konrad rzeknę:
Czemuś Ty Boże
Świat stworzył jednaki
Pozostawił sam sobie
Nie dając się we znaki?

I krzyczę w morze
Krzyczę do Ciebie
Żeś skłamał!
Zwidem...nie istnie...

..i padam z płaczem obolały na ziemię...

autor

domenico

Dodano: 2008-02-12 23:03:58

Ten wiersz przeczytano 394 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie