***

Miłość to istota zgubna,
czasem piękna, czasem trudna,
Ludzkie zmysły opętuje,
człowieka w niewoli utrzymuje.
Ktoś powiedział kiedyś że nie zna ona granic,
ale słowa te są mylne i mam je za nic!
Że granic nie ma - sam to przeżyłem,
ale granice sama stawia - tego też doświadczyłem.
Z początku piękna, rokwita promiennie,
żeby później zwiędnąć, kąsając niezmiernie,
Przechodząc w rozczarowanie, żal i zwątpienie,
więc po co ludziom miłość skoro zmienna jest szalenie???
Ktoś powiedział "Ludzie pragną piękna" i miłość im to daje,
nie dodał tylko tego, że po niej ból zostaje.
Człowiek jest istotą stadną, drugiej połowy potrzebuje,
dlatego szuka wzajemności, bo źle się bez niej czuje,
I ma racje mając takie przemyślenia,
bo samotność na dłuższą metę jest nie do zniesienia.
Ale skoro mam kochać i cierpieć, lub sam być już zawsze
wybrałbym koniec życia - to jest najciekawsze,
Gdyż wszystkie smutki, żale i złe wspomnienia
wymazuje w jednej chwili, daje dar ukojenia...
Lecz życie jest zbyt krótkie i zbyt ciekawe,
by je marnować za tak kiespską sprawe,
Bo miłość lubi płatać figle, lecz życie dalej trwa,
i wiem że naprawdę się żyje póki przyjaciół się ma...

autor

wierszopisanek

Napisany: 2003-06-05 Dodano: 2004-11-28 16:28:58

Ten wiersz przeczytano 628 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie