I

Do kresu możliwości gospodarzy,
opróżnione talerze i szklanki.
Zapełnione twarze i ciała przez
ducha i atom :

Choinki tam nie ma- jak sprzed laty wielu
i osób z mej pamięci, lecz reszta przybyła.
Karp już na innym stole, na naszym z lodowca
w plastiku schowana- czeka by ją odgrzać,
ryba skamieniała.

Szklana pułapka miauczy, zagłusza słowa co w duszy,
już dawno chciały ulecieć i mury milczenia zagłuszyć.
Podano kolejną porcję, opróżnia się przy tym i szklanka,
przy ubytku napojów, odchodzi w cień matka... a ojciec zmęczony zapada w codzienność programów.

To nie marzenie, lecz wszystko co posiadam.
Nie potrafię docenić, a hołd im składam.

autor

kaznodziej

Napisany: 2011-12-24 Dodano: 2011-12-24 20:43:24

Ten wiersz przeczytano 397 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie