...

Bo jestem...

Jestem, ale mnie nie ma...
Słucham, ale nie słyszę...
Wącham róże, ale ich nie czuję...
Wyciągam rękę, ale niczego nie dotykam...
Patrzę, ale Cię nie widzę...
Otwieram usta, ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk...

Już nic nie jest takie samo...
Zapewne już nigdy nie będzie...
Odszedłeś, nie mówiąc nic...
Pozostawiłeś we mnie głęboką bruzdę,
Ranę, która się nigdy nie zagoi...

Choć wieje wiatr i pada śnieg...
Choć zima i wiosna, i lato przeminie...
Ty już nie wrócisz...

I nie chcę Cię tu widzieć już nigdy więcej...
Won!
Z mojego pokoju, moich zdjęć, mego życia...
Won!
I nie pokazuj się już tu nigdy więcej...
Bo zostawiłeś we mnie głęboką bruzdę,
Ranę, którą opatrzył już ktoś inny...

A Ciebie już nie ma...

autor

madzia729

Napisany: 2008-12-08 Dodano: 2008-12-08 20:43:53

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie