Z m i a n a

Jestesmy mali hmmmmmm a zycie wciąż brnie
naprzod...dorastamy aby wejsc w nastepny etap swojego
zycia...taki już nas los...mily los i taki
kochany...z usmiechem Ola.

Najwazniejsze ,że ciągle idziemy ,a tempo to
drugorzędna sprawa..:))

Najważniejsze, ale zarazem i najtrudniejsze są
pierwsze kroki, bo tak do końca nie wiadomo dokąd
prowadzą....

Czas niestety leci do przodu pozostawiajac wszystko w
przeszlosci a kazdy kolejny dzien to nowy krok w
przyszlosc.

Etapy zycia, nieubłagalny upływ czasu,
przemijanie...bardzo refleksyjne słowa

Wszystko co dobre, niestety, kiedyś się kończy. A te
kroki z czasem stają się siedmiomilowe:) i zanim się
spostrzeżemy już stoimy na mecie naszego życia...

oj zycie to jedna wielka droga... kroczymy, niesmiale,
mimo ze czujemy ten grunt pod nogami, ale wahamy sie
dać następny krok, by nie zbladzic... dobry wiersz :))

Wiersz powinien byc skondensowana energia, w kazdej
linii napiecie i zaskoczenie. Nie zawsze sie to udaje,
ale tu z pewnoscia nie. Mnostwo gadania i malo poezji.
I nie istnieje, w jezyku polskim, slowo "beztroskosc".

To prawda wszystko szybko mija .Czasem gdy myślimy
o przemijaniu lezka sie zakręci gdy dopiero życie
nabiera pedu urokow to juz odejsc trzeba .Bardzo madry
wiersz .

Tak to już w życiu jest że wszystko kiedyś się kończy.
Rodzimy się, stawiamy pierwsze kroki i ani
spostrzeżemy i znajdujemy się na ostatnim odcinku
naszego życia.