wiersz z cyklu prawdziwe...

Dotknięty światłem jakiego nigdy nie zaznał -
ptak o szkarłatnych skrzydłach,
zadrżał przed wkraczającą w bramy ogrodu
burzą stuletniego płaczu o zaraźliwej drapieżności.

Arkady lśniły milcząco i wilgotnie
niczym matka obserwująca swego
syna karconego ojcowską - surową ruzgą.

Zanosiło się na deszcz i południe już kipiało,
gdzieś
kolejne oko przewróciło się w śmiertelnym upojeniu
i dłoń brutalnie uderzyła o kamienną krawędź czasu.

Wyrok na niewinnym został wykonany natychmiast,
wcześniej jednak zasłonięto wszystkie czułe okna,
odwrócono blade skronie w dostojne - ciche miejsca.
Tylko niektóre wierne dłonie gdzieś
ułożyły się do nasyconej gorączką modlitwy.

Lecz w tym wszystkim nie było już odważnych
podążających w stronę wojennej wrzawy,
gdzie rozegrały się najważniejsze losy
mojego krwawiącego w błękitną nicość serca
i studni plującej, wybuchającej przekleństwami
zadającego śmiertelne ciosy kata
pogrążonego w swej obojętności i rutynie -
odwiecznych boginiach tego świata,
istotach o zasłoniętych woalami twarzach -
zbrukanych klątwami sprawiedliwych pokoleń.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-01-08 Dodano: 2007-01-09 17:57:56

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie