Wiersz dwieście dwudziesty
Ludzie mamy
na świecie
wyjątkowego gościa
który żyje
dłużej niż my
chciałbym przedstawić
oto miłość
mam nadzieję
że nie oślepliśmy
żeby ją zobaczyć
a pomiędzy
nocą a świtem
czas daje
sen na osłodę
by mieć
siłę i odwagę
by ją poznać
bo bez niej
trudno i ciężko
jest żyć
ona o nic
nie prosi
tylko chce
nieustanie dawać
autor
neplit123
Dodano: 2017-08-30 14:34:17
Ten wiersz przeczytano 368 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
tak miłość niesie radość, daje życie i największe
szczęście...
coś w tym jest miłość jest bezpieczna
Dokładnie tak, oby ją udało się nieustannie zauważać.
Czasem liczy po cichu na wzajemność ;)
Pozdrawiam :)
Witaj. Celna charakterystyka milosci a puenta, to jej
esencja. Nic dodac, nic ujac. Moc serdecznosci
Zaproś Neplitku ją na Beja,
niech się kochają jasna cholera.
Tak, miłość- to wyjątkowy gość!