Wiersz dwieście sześćdziesiąty...
I jak tu
życie lubić
gdy złych wieści
więcej niż
tych dobrych
a gdy ruszamy
w różne drogi
ludzie rzucają
nam pod nogi kamienie
i dziwią się
że zostawiamy
za sobą
brukowaną drogę
a ja spaceruje
w samotności
i się zastanawiam
czy to jest włóczęga
a może wędrowanie
a wszystkie
drogie mi kobiety
powychodziły za mąż
a ty życie pytasz
kiedy ja się ożenię
przyszłość zna
tę odpowiedź
może powie
albo milczeć będzie
by jak zwykle
mnie zaskoczyć
i przyglądam się
z daleka
temu co chcę
zobaczyć z bliska
i tak to już jest
że gdy miłość
idzie po ulicy
neony tracą
swój blask
autor
neplit123
Dodano: 2017-11-14 15:10:35
Ten wiersz przeczytano 721 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (16)
masz rację gdy miłość idzie ulicą to neony tracą swój
blask ...
Bardzo ładnie, refleksyjnie :)
pozdrawiam:-)
trudne pytania czasem pozostają bez odpowiedzi -ładny
wiersz :)
pozdrawiam serdecznie
"drogie mi kobiety
powychodziły za mąż
a ty życie pytasz
kiedy ja się ożenię"
Miłość, aby była prawdziwa, musi kosztować, musi
boleć, musi ogałacać , daj wiec spokój i z agaromem
whiski posmakuj;)))
Fajny monolog z chwilą zadumy...
Pogodnego dnia:)
Bardzo ładna refleksja.Pozdrawiam
Śliczna refleksja, pozdrawiam:)
,, kiedy szła ulicą neony gasily swój blask,,
Dobrej nocy :*)
... pięknie... gdy idzie miłość, neony tracą blask...
Pozdrawiam :)
Z daleka miłości nie zdobędziesz.
Ona wymaga bliskości.
Miłego wieczoru.
ładnie refleksyjnie z nutką nostalgii:-)
pozdrawiam:-)
Dobry wiersz.
Pozdrawiam
wszystkie
drogie mi kobiety
powychodziły za mąż
a ty życie pytasz
kiedy ja się ożenię- fajny monolog.
Trzeba pomyśleć co można w życiu zmienić na
lepsze...Pozdrawiam.
rzucasz życiu pretensje ale czy sam coś robisz by
zmienić coś