wierszom

I ktoś tam krzyknął: rodź dzieci,
a ja wierszem się gryzłam, aż do krwi,
zabandażowali, wybaczyli, drzwi zamknęli
jako zmarnowaną odhaczyli i spokój święty.

I ktoś tam krzyknął: jakaś ty blada,
a ja w wiersze wsłuchana, im w oczy patrzyłam,
krew z powiek ścierałam i w pierś się biłam,
z Leśmiana aniołem pióra w taczce woziłam – żyłam.

Aż wreszcie przyszedł do mnie mężczyzna
i krzyczał: spalę, spalę te książki, zobaczysz,
zaczniesz wreszcie żyć, tak naprawdę,
spalę te nieżywe, zaczarowane światy.

I zachorowałam, tak na poważnie,
nie tam grypa, czy angina,
a oni stali nade mną bladzi i szemrali:
„Ot, biedna, biedna dziewczyna”.

I jakoś tak się ciemno zrobiło,
i nikt nie wiedział jak będzie jutro.
A on przyniósł mi tomik wierszy z kokardą,
zapakowany, piękny, pisany czarną farbą.

Usiadł przy mnie tak blisko, otoczył ramieniem
i cichutko, cichutko wyszeptał:
Zdrowiej, tylko zdrowiej Kochanie.

A później żegnał mnie wierszem,
wierszem ciężkim i twardym,
wierszem tłumaczył, co miłość znaczy...

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-12-08 Dodano: 2007-12-31 00:26:08

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie