Wiślana Wanda

Przez pola biegnie, mrok przecinając.
Trawy kłaniają się przed jej królewskim obliczem,
A cień jej ginie w mroku krzewów ciernistych.
Biegnie łzy rzewnie roniąc,
Szlocha, a jej lamenty tylko skały słyszą…
i nocne niebo…
Stoi nad wiślanym brzegiem, na kruchej skarpie,
Ręce rozłożyła, jakby do krzyża ją przybijali,
Na palcach stanęła, wzrok ku górze powiodła.
Z miną niewzruszoną oczy zamknęła,
Ostatnia kropla po jej twarzy spłynęła…
I skoczyła w fale głębokiej Wisły,
I umarła za honor
Ta Wanda, która nie chciała Niemca…

autor

Clarice Starling

Napisany: 2006-04-28 Dodano: 2007-01-06 19:51:57

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie