Witraże

bezgłośnie podeszła cisza
popychając w stronę uśmiechu
uchylone okiennice wyobraźni
reanimowane klepki parkietu
zaszumiały jak muszla znad morza
opowiadając wprost do ucha
jodłowe historie swojego życia
słysząc odgłos kroków przybrały
postać drewnianych witraży
dumnie odgrywając sceny miłości

otworzyłeś mnie zanim
jeszcze nacisnąłeś klamkę
karawana ścielących niczym mgła
doznań spowiła granat mojego
serca w szklistość łez
by zapłakać emocjami unoszącymi
coraz wyżej nieważkie ciało
ku pierwszym promieniom ciebie
ponad powierzchnią dnia

autor

Grusana

Napisany: 2020-07-21 Dodano: 2020-07-22 18:56:50

Ten wiersz przeczytano 796 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie