Woda Proza

Słonce oblewało swym blaskiem rozległą toń morza, a jego promienie tańczyły na falach. Łagodna bryza marszczyła nieznacznie jego gładką powierzchnię, która przypominała mieniący się aksamit. Jakiś trójmasztowiec przybył właśnie do brzegu, przelewając fale ciemnej wody, pokrytej kobiercem kwitnących białych grzebieni. Siedząc nad urwistym brzegiem zapragnęła iść na plażę, brodzić w wodzie, by huk fal zagłuszył ból w jej sercu. Gdy weszła do wody poczuła mdłości, miała wrażenie, że otoczenie i zielone drzewa kołyszą się, jak szmaragdowe morze. Woda miękko otuliła jej ciało. Ogarnął ją chwilowy błogostan. Czuła, jak z wolna opada z niej napięcie, a ciało staje się niezwykle lekkie, jakby ulatywało wzwyż. Dryfowała bezwolnie z nurtem. Przelotnie, niczym błysk światła, mignęła jej przed oczyma jego twarz. Woda zmieniła się w pieszczotliwą dłoń, a ona zatraciła się w grze zmysłów, pięknej, dręcząco pięknej ciemności, która nie miała w sobie nic niepokojącego. Rozbłysły światełka, a ciało poddało się potędze nieznanego żywiołu. Wysoko w górze, nad wodą, na tle czystego, błękitnego nieba dryfowało w powietrzu kilka mew. Na falach podskakiwały małe kutry rybackie, a morze wyglądało tak niewinnie, jak cukrowa wata.
„Aby latać najpierw trzeba pogodzić się z możliwością upadku” – Alain Christoffer.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-10-26 Dodano: 2013-11-01 18:34:31

Ten wiersz przeczytano 1379 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie