Wódka

Wódko pozwól żyć:)

Chłodzi się siwucha, procent ma czterdzieści.
Kieliszki rozstawione, toż to na kolejkę czas!
Siwuchy w gardle sporo się zmieści.
Tradycji wszak trzeba kłaniać się w pas.

Jak rytuał karze: najpierw butelkę odbić,
Wódkę schłodzoną na stół podać, honory domu wypełniać.
Wszak ciepłej wódeczki nie da się pić.
Kieliszki do samego końca napełniać.

I wznosić toasty za życie, kobiety, i szybko do dna.
Wódka ciepłą nie może się stać.
Rozwija się impreza, głowa nieznośna
Ciążyć zaczyna, nogi chcą się plątać.

Lecz po walnięciu lufy jak jest kolorowo,
Łatwiej jest żyć i piękniej umierać.
Kolegów przybywa: jest ich pięciu, dziesięciu..
Znów liczyć trzeba na nowo.
Większego znaczenia przestaje to nabierać.

Pląsy, hołubce, akrobacje wszelkie
Z łatwością przychodzą po jednej flaszeczce.
Co? Brak wódki? Daj drugom butelkie!
Już spać się chce, złożyć głowę na poduszeczce.

Druga butelka już pusta, szkło się tłucze.
Zbliża się melanż do nieuchronnego końca.
Pierwsze pawie i w głowie zaczyna coś huczeć.
Widać zza okna nieśmiałe promienie słońca.

Skończyła się bibka i na stole jeden, wielki bajzel.
Gdy się obudzą w dłoń butelki wody mineralnej,
Kefiry, kapusta kiszona i z ogórków kiszonych woda.
Lecz to nic nie da, na kaca nie pomoże.
Konkluzja jest jedna i nic zmienić jej nie może.
Otóż mości panowie i drogie panie: na wódkę czasu szkoda!

autor

Nemo

Napisany: 2007-12-13 Dodano: 2007-12-13 12:13:24

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie