Wodospad i ja

Runęła w przepaść ze skalnego urwiska
potoku woda zimna i przejrzysta
i białą pianą wiruje w kipieli przepastnej, groźnej, huczącej gardzieli

W głębokim kotle burzy się bez ładu
niszcząca siła wodnego żywiołu
i gromka nuta gniewu wodospadu
wibruje echem wśród skał częstokołu

Srebrzą się wodne rozwiane warkocze
zanim ze skały wpadną w wir głęboki
w tysiącach kropel, tysiąc słońc migocze
jak złota łuska, białą jak obłoki

Wzburzoną falą woda w dal odpływa,
na progach rzecznych jeszcze pomrukuje
lecz już po chwili znika biała grzywa
i spokój w nurty strumienia wstępuje

Jak wody tego górskiego strumienia
na niwy nizin ja również wypływam
czas mnie wycisza w malkontenta zmienia
i nostalgiczna coraz częściej bywam

Już mi spokojnie dni wieść i przeżywać
szaleństwa przeszły, szybko przeminęły
już wodospadem w żyłach krew nie spływa
łagodne nurty mnie w ramiona wzięły

I jak ten strumień wody swoje łączy
z potężną rzeką i do morza płynie
tak się i życia mego potok skończy
gdy w wieczność wpadnie na jakiejś równinie

Ja- kropla mała w wielkim oceanie ziarenko piasku bezkresnej pustyni
ja- marny pionek w jakimś bożym planie
maleńki człowiek lecz z sercem olbrzymim

Do napisania tego wiersza zainspirował mnie wodospad Wilczki w Międzygórzu. Dziękuję za rady.

autor

MikaRouz

Napisany: 2013-09-08 Dodano: 2013-09-08 08:27:58

Ten wiersz przeczytano 1081 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie