Wojna domowa

Ich spojrzenia nie krzyżują się już nad kubkiem kawy,

słowa nie spotykają się w miłosnym tańcu,

a ciała nie szukają swego ciepła podczas snu.

W czasie posiłku słychać szczęk bezlitosnych widelców,

które rozrywają wszędobylską ciszę,

rzucając jej wyzwanie, którego nie podejmie.

Dzieląca ich lodowa ściana nie roztapia się.

Choć Jemu już zaczyna się robić zimno,

zagryza zęby i uparcie znosi ból i samotność

z kamienną twarzą i tęsknotą w oczach.

Ona założy kolejny żelazny sweter i dumny płaszcz,

zamknie oczy, owinie się nierozumianym szalem

i dostając wietrzny policzek odwróci się, by ukryć łzę.

Jak schwytane w niewolę dzikie zwierząta,

szamocą się, każde cicho, w swojej klatce,

by nie przyznać się do swojej słabości.



A ona sama, bez pomocy próbuje wtopić się w ściany,

z gazet wycina uśmiechnięte postacie

i w lustrze ćwiczy odpowiednie miny.

Już nie próbuje, nie krzyczy, nie płacze, nie milczy,

tylko chce, żeby to się skończyło...

i nie ważne w jaki sposób...

autor

czarna_

Napisany: 2008-03-02 Dodano: 2008-03-03 22:02:54

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie