Wracam do domu

Odszedł syn ze swego domu, porzucając swą rodzinę.
Na odchodnę tak powiedział- ,, Znajdę szczęście, albo zginę".
Ojciec krzykiem go odprawił, matka łzami pożegnała.
Bo czy syna znów zobaczy, tego sama nie wiedziała.

On wędrował poprzez miasta,drogi swojej wciąż szukając.
Dobre rady swych rodziców, szczerze- za nic sobie mając.
Zrobił w świecie wiele dobra, lecz zła, też nie mało.
I pomyślał dnia pewnego, to nie tak być przecież miało.

Nikt nie kochał mocniej życia, nikt też mocniej nim nie gardził.
Wciąż się gubił w swych pragnieniach, chociaż mędrców się wciąż radził.
Był więc w każdym kraju świata, zdobył wszystkie szczyty gór.
Pływał w każdym wielkim morzu, latał nawet pośród chmur.

Pewnej nocy gdy się zbudził, serce już nie wytrzymało.
I o dawnych w domu czasach, swemu panu przypomniało.
Głosu ojca, śpiewu matki, od lat przecież już nie słyszał.
Lecz nie wiedział czy ma wracać, więc poniższy list napisał.

-Droga matko, ojcze drogi, piszę do was zapytanie.
Czy przyjmiecie syna w progi, chociaż serce miał jak kamień.
Jeśli macie mnie w pamięci, i urazy nie żywicie.
Małą zapaloną świeczkę, na tarasie zostawicie.-

Kiedy nadszedł dzień spotkania, i gdy stanął w domu bramie.
Bał się podnieść wzrok na taras, bo nie wiedział co zastanie.
Kiedy tchnęła go odwaga, podniósł wzrok w znajomą stronę.
Nie dowierzał własnym oczom, na swym sercu złożył dłonie.

Chociaż siłę miał młodzieńca, i na wojnach dzielnie walczył.
Upadł twardo na kolana, gdy swej świecy nie zobaczył.
Matka biegła w jego stronę, ojciec z łzami wołał syna.
A on myślał półprzytomnie, to prawdziwa jest rodzina.

Jednej świecy nie zobaczył, lecz tysiace ich płonęło.
To co było kiedyś nie tak, w niepamięci zaginęło.
I ogniska wkoło domu, o miłości ich krzyczały.
By zapłonąć ich tęsknotą, kilka dobrych latek miały.

autor

Buc

Napisany: 2009-10-18 Dodano: 2009-10-18 18:50:47

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie