Wraki

Zakrztusiłeś się człowieku liscmi z ogrodów babilońskich
i prochem z murów - z mauzoleum
przykleknąłes nad zamkniętym okiem epigońskim
zeby pozniej skryć się w najdalszych zakamarkach pleneru

Sachmet nie przyniesie tobie mocy faraońskiej:
-potęgi i samozwańczej boskości
-nieskonczonej młodości
pozostają cztery sciany własne i wąskie

Delikatny arras twarzy delikatnej
obserwujesz chłodnym okiem Ozyrysa
które jest łatwopalne jak kora cisa
i pierze wspomnień szkarłatne

Słaby jesteś bracie mój -człowieku
wiec sens jest w wypatrywaniu w tle Tanatosa
Mrok ulic -nigdzie nie ma świecy
którą oświecić mozna ciemnośc wieków
świeżych ,na których rosa
topnieje i miasta garbią się jak stare plecy

Chciałbym odsunąc ten spadzisty baldachim
który jest mi zasłoną odnowy
duszy którą ptaki
rozgryzają słowem

Czy tam z boku nie stoi Niobe
i lamentuje nad ostatnim dziewiątym grobem ??
czy nie cierpi -bezdzietna matka
smutku- który spogląda na nią z ukradka

Spojrz do lustra co jest przekształceniem
prawdy w wyobraznię
Spójrz do góry gdzie plącze się natchnienie
i wisi za uchem naśladując kaźnię

Los mi przybił palec do brylantowego krzyża
tego którego niose na plecach
Mimo ze dalej ku ziemii się zniżam
by zasmakować glebę,gdy odlecą
zmarnowane ptaki

Wicher zaś przenosi mnie pod gilotynę
której szczęka odcina głowę
i przegryza krew której synem
jest i starym słowem
mdłym jak smierc -zrujnowanym jak wraki

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-11-23 Dodano: 2004-11-24 18:22:52

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie