Wspomnienia

Usiadłem dzisiaj przez małą chwilę,
wspomnieć jak żyłem, czy chociaż mile?
Dziś mam już latek pięćdziesiąt dwa,
myślę…Co z życia tego ja mam?

Wspomnę dzieciństwo – najlepsze chyba.
Człowiek był wolny jak w wodzie ryba.
Nic nie obchodzi, robisz co chcesz,
sam to przeżyłeś i dobrze Wiesz.

Potem już szkoła dręczyć zaczęła,
nauką, czytaniem głowę zajęła.
A szkołę skończyć musisz, bo jak,
swoim dzieciakom zostawisz znak.

Burzliwe chwile to kawalerka,
z każdej Cię strony dotyka, nęka.
Sam odpowiadasz za siebie bo
masz osiemnaście posiadasz D.O.

Dalej się kręcisz szukasz kobiety
a jaką znajdziesz, nie wież niestety.
Kobieta miłość da, potem dzieci
i teraz widać jak czas mi leci.

Dobrą mam żonę i dobre dzieci.
A to, że szybko dla mnie czas leci,
za moją pracę, za życie całe,
dostałem piękne dwie wnuczki małe.

Mijają chwile i czas tak leci.
Teraz zastąpią mnie moje dzieci.
Ale dopóki mi życie dano
wnuczki oglądać chcę ciągle rano.

Starsza jest Olga, a młodsza Zuzia,
chociaż i jedna i druga nieduża,
jakie rozkoszne, piękne jakie
zjadłbym je chyba z ogromnym smakiem.

Zjadłbym – w przenośni piszę bo wiecie
są najpiękniejsze na całym świecie.
Piszę wiersz, żeby mała rebiatka
kiedyś wiedziała, że miała dziadka.

autor

Jan Dmochowski

Napisany: 2007-11-10 Dodano: 2013-04-13 14:17:25

Ten wiersz przeczytano 836 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie