Wspomnienie

Z moimi pociechami
z cmentarza wracałam,
gdy Panią z dzieciakami
pod górą Trzech Krzyży spotkałam.

Dawna moja nauczycielka
ciepło mnie powitała,
a moja radość była wielka...
choć nie zawsze miła bywałam.

Uczę już wnuczęta, jak widzisz
zaśmiała się srebrzyście,
chyba się nie dziwisz
wszak moimi dziećmi byłyście.

Popatrzyłam na maluchów
w pary ustawionych grzecznie
i pomyślałam sobie w duchu
jak im miło i bezpiecznie.

„Półkolonię” pożegnałam
uśmiechnięta błogo
no i sobie powiedziałam:
Jej dokuczyć już nie mogą...

Nie tak jak my nastolaty
przebierałyśmy w brojeniu miarę,
a Ona zamiast sprawić nam baty,
stargane nerwy głuszyła graniem.

Bowiem wśród innych przymiotów
na skrzypcach grać lubiła,
a ucząc różnych przedmiotów
także chór prowadziła.

Pani Augustyniak „inna” była;
łagodziła obyczaje
nigdy łap nie biła
co było w podstawówce zwyczajem.
...
Może to Jej zasługi,
któż to odgadnie?
Że przez swój żywot długi
śpiewam czysto i ładnie?

autor

basias

Dodano: 2010-08-18 11:21:22

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie