...wszechświata miłość...

człowiek jest jak ogień daje ciepło drugiemu
w rytmie nieuchwytnym jest jak anioł dla ludzi
choć każdy wie ogień pali i spala zostawiając zgliszcza
lecz bez niego nie można żyć bo każdy ciepła chce

człowiek jest jak wulkan nagrzewa się od stóp aż po rozum
kipi z wciekłości jak lawa ze złością wylewa swoje łzy
zatapiając nimi wszystkich by zginęli razem z nim
nie dając sobie powiedzieć że nerwy są kajdanami

człowiek sam siebie więzi jak więzień skazany na wiele lat
wspominając chwile co kochał lecz zapomniał co miał dać
zabierając co nazywa się kradzieżą bo miał gorącą krew
zapominając że do miłości jest błękitna z różem czerwieni

właśnie takie są usta gdy je całujesz ochoczo z pożądaniem
mdleją powieki a pod nimi agonia jest odpływem
człowiek nie wie gdzie jest czy w marzeniach czy w raju
szumi w głowie Świat wiruje wznosząc namiętność

ponad wszystko zapytać możesz każdego innego
co przeszedł ostry zawał realnie nic innego przed oczami nie miał
tylko raj gdzie nic się na Ziemi nie liczy tylko miłość
a w niej kwiaty pachnące jak słowa których często brak...

2011-12-18

autor

nea

Napisany: 2000-11-11 Dodano: 2013-11-11 09:24:23

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie