Wtulona

Słychać szum wiatru w kominach ciszy,
niezeszła się historia do końca,
błądzi wołanie w kościelnej niszy
o jasny promyk słońca

A tu za drzwiami skulona ona
jawi się jak spłoszony ptak
Cała wtulona w własne ramoina
i szeptem mówi tak:

Mała księżniczka,mała
niewinna i doskonała
ach! czemu biedna Ja
to już nie mała ta

Błysk burzy na tafli nieba-
-grzmoty walą jak werble,
a ta wtulona biega
jakby łapała gołębie

Mała księżniczka,mała
niewinna i doskonała
ach! czemu biedna Ja
to już nie mała ta

Po burzy już i po ciszy
wtulona padła zmęczona,
znów jest słońce w kościelnej niszy
i małą księżniczką wtulona

autor

peter12

Dodano: 2007-08-13 22:18:31

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie