Wyrok niewierzącego w miłość

Odciął jej głowę i zaniósł na dach który słońce zasłania.
Zapłakał łzami z wiosennego deszczu.
Papierowe serce nabite na patyku,
Już teraz nie poczuje twojego dotyku.
Siedział na wzgórzu otoczonym murem
Grał na skrzypcach słowa wieczoru.
Dostał cząstkę jej na zawsze.
A wolałby mieć przez chwile wszystko.
Była jego dobrym uczynkiem,
Była jego grzechem.
Różą z perłą głaszcze jej policzek w trumnie.
On zanosi jej tam gwiazdy sznur.
Białym płaczem okrył wszystko.
Chce z nią szybować obok chmur.
Nigdy już nie będzie jej blisko.

autor

ZakochanyDiabeł

Dodano: 2007-07-03 15:13:50

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie