wyspa bezludna

Na wyspie bezludnej mieszkam
słońce muska mą twarz.
Otacza mnie samotność bezkresna a nie wielki burzliwy świat.
Tu cisza mieszka w każdym skrawku istnienia, Choć jasność panuje dzień cały
Ja nie wychodzę z cienia.

Wieczorem układam sie do snu
Wśród najjaśniejszych gwiazd,
Słucham podszeptu księżyca, który przemawia raz po raz.
Wtulona w marzeń obłoki zasypiam w sen błogi.

Nieswoja w obcej krainie gdzie dzień po dniu ginę...
Taka sama lecz inna bez Ciebie
Mieszkam skrzywdzona pod obcym niebem.
Nie odwiedzasz mnie nawet we wspomnieniach.
Może dlatego, że już ich nie mam.

I podążam wciąż Twoim śladem po piasku
Szukam Twych stóp w księżyca blasku.
Lecz fale rozmyły każdy Twój znak,
Nie odnajdziemy się nigdy, zbyt mały jest świat.
Nie sztuką jest spotkać człowieka na wyspie bezludnej.
A odnaleźć serce, które nie jest złudne.

Ten tylko, kto podąża za głosem swojego serca, odnajdzie prawdziwą świątynię szczęścia!

autor

martuska

Napisany: 2005-08-10 Dodano: 2007-08-29 00:33:39

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie