Wyzwolenie

tkliwość srebrzystego lustra w świetle zjaw
uprzedza mnie beznadziejnym westchnieniem
los, przedziwnie przezorny,
okiem cyklopu wiruje w zapomnienie
kołysze me myśli i nuci melodie, zatroskanych głów
w pociemniałym gwiazd majestacie
wspominam siebie i gasnie płomień planetarnych uniesień
trzykrotnym tak tak tak...
I wiele odległych i maleńkich spojrzeń
niczym księżycowy obraz zatopionych w przestrzeń, pozorności
szuka odbicia lecz znajduje prawde
swój drzemiący lęk..
nie wiadomo gdzie i jak
skorupą granitu otoczony
przetrwa podniety świata maluczkich i słabych
pytaniem kim jestem, co dalej...

Jest droga ożywcza zielenią osnuta w słońce spowita
i krople przejrzystych krysztalów radości
niczym usmiech dzieca tak szczere naturalne
spływają nią prosto w głąb unicestwienia
przestarzałych jam autodestrukcji
drążąc gest po geście komnatę człowieczeństwa
Nią cicho podąże, z trwogą w oku złodzieja
i męża, kradnąc złu wolność
oddając pragnącym ukojenie

autor

ekumene

Dodano: 2009-08-13 01:40:51

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie