Za lustrem

Uderzyli, gdy zapadał zmierzch.
Słońce od kilkunastu minut
trwało w błogiej niewiedzy,
budziło do życia,
gdy oni szykowali się
by oddać pokłon Żniwiarzowi,
ptaki witały brzask,
kwiaty otwierały się,
ostatnie zimne ćmy
pierzchły przed promieniami,
a obok....
Błękity i czerwienie królowały,
gdy gwiazda wschodziła,
mgiełka nad jeziorem rozrywa się,
codzienna roszada toczy trójkąt.
Ludzkie demony unoszą łby,
biała śmierć w dłoniach,
to co piękne,ale tak kruche, wezmą,
galopem prą na spotkanie przeznaczenia,
które gra z przypadkiem,
świetliki gasną,
a gwiazdy wstrzymują oddech,
ogień zaraz pogrzebie noc.
Nie ma niewinnych, są tylko głupcy-
rzekł król i umoczył miecz w bólu.

autor

tomek rynkiewicz

Dodano: 2009-05-10 08:38:34

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie