za-po-mnieć

dla K.D., bo każdego dnia mnie ocalasz...

przestać czekać
skąd we mnie tyle pamięci
muszę
za-po-mnieć
skąd w ciele
tyle pamięci
ile czasu można nie trwać

nie widziałam cię od roku

stać się własnym krzykiem
łzą pojedynczą pełną soli
połamanym palcem
czymkolwiek wreszcie
byle tylko
za-po-mnieć
otulić pamięć kirem

przecież nie mogę

podobno miała palce zwinniejsze
czerwonym lakierem
powleczone szpikulce
w plecy
tak właśnie-w plecy
wbijała końce
powleczone czerwienią
czy cię bolało
powiedz

podobno usta miała bardziej zmysłowe
czerwienią szminki krzyczące-całuj
tak właśnie
w tę czerwień krzyczącą
wbijałeś zęby
czy krzyczała
powiedz

stać się jej krzykiem
twoim okiem niedowidzącym
jej ręką
byle bliżej

podobno było dziecko

obnosiła ten brzuch jak sztandar

powiedziałeś kiedyś że mnie ocalisz

ocal

ile czasu można nie trwać

autor

magdula20

Dodano: 2005-11-29 08:48:46

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie