Za ręce

Ostatni promień usiadł na klonie,
barwi mu krawat na karminowo.
A on leciutko wdzięczy się do tej,
która ma suknię jarzębinową.

Podał jej ramię - jak to dżentelmen.
Razem przeżyli tyle jesieni.
Ona mu była tym ósmym niebem,
on swoje szczęścia z nią równo dzielił.

I zawsze razem, blisko przy boku,
w swoich jesieniach barwionych sercem.
Prawdziwe szczęście nie na początku -
w późnej starości trzyma za ręce.

autor

magda*

Napisany: 2017-10-03 Dodano: 2017-10-03 13:56:20

Ten wiersz przeczytano 1383 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie